Na veel twijfels en zorgvuldige afwegingen over de veiligheid in en rond ‘ons’ dorp Zaliztsi besloten Marjan, mijn vrouw, en ik om met de auto af te reizen naar Oekraïne. Het wordt geen gewone vakantiereis maar een reis met een missie.

De aanleiding van het bezoek was namelijk drieledig:

1. Heel graag wilden we onze vrienden, de familie en vrienden van Oleg Boiko, persoonlijk spreken, knuffelen en een hart onder de riem steken;
2. De tweede reden was de tweede houtkachel, voor een tweede school. Deze kon worden aanbetaald, zodat ook deze school in de winter van 2024-2025 open kan blijven. Er moet overigens nog best wat geld worden opgehaald de komende maanden;
3. En een nieuw project is in de steigers gezet. Een project van bouwen van woningen die beschikbaar worden gesteld aan Oekraïners die nu in Nederland verblijven, die zorg nodig hebben en graag terug naar hun eigen land willen. Maar de plaats waar zij hebben gewoond is nog onveilig of hun huis ligt in puin. Straks, na de oorlog, kunnen de woningen vrij gemakkelijk worden opgepakt en meeverhuisd naar het oosten van het land, naar hun oude woonplaats.

Dit project is overigens niet een project van Stichting De Oranje Kastanje maar verloopt in samenwerking met anderen.

In de huidige tijd is met behulp van beeldbellen veel te regelen. Toch heeft het veel meerwaarde als je mensen in de ogen kunt kijken en zo gezamenlijk ambities kunt uitspreken, bruggen kunt bouwen en plannen kunt maken. Dat was de belangrijkste reden om te gaan en het heeft effect gehad.

De ontmoeting met de familie Boiko was meer dan hartelijk en ontroerend.

De houtkachel is aanbetaald en voor het project met de woningen zijn mooie stappen gemaakt. Juist hier was het persoonlijke contact van grote waarde.

De gemeente heeft grond toegewezen, materialen zijn vergeleken, rollen zijn afgestemd, een offerte wordt gemaakt.En niet onbelangrijk: menselijke verbindingen zijn gesmeed.

Aan enthousiasme in Zaliztsi ontbreekt het in ieder geval niet!